Skialpinizm, Skitury, Narciarstwo wysokogórskie, Freeride: maja 2012

14 maja rąbnęli mi torbę z auta, a w niej laptop, aparat i mnóstwo innych rzeczy. Zdjęcia z wypraw skiturowych od maja zeszłego roku przepadły...

Rzutem na taśmę, w dzień kradzieży zdążyłem jeszcze wrzucić relację z ostatniego weekendu. Z wielu zdjęć i filmów z tego magicznego, tatrzańskiego, surrealistycznego wyjazdu zostało tylko tyle:

Chłopaki! Na Gerlach jedziemy! W Walowym Żlebie jest śnieg! – głos Bartka w słuchawce jest tak przekonujący, że już następnego dnia budzimy się w kamperze nad Wielickim Stawem.

W głowie śpiewa Sikorowski : „5 rano, zabawa skończona, różowieje już niebo na wschodzie” – no ok., różowieje, ale coś jest chyba nie tak bo zabawa ma się dopiero zacząć…

Poranna przebieżka nad Batyżowiecki Staw, dalej popod ścianami Gerlacha i nagle okazuje się, że śnieg w Walowym Żlebie taki jakiś wirtualny nieco. Noooo dobra; jak już tak daleko zaszliśmy przed śniadaniem – to skadź zjechać by trzeba, co nie?

No to idziemy. Dochodzimy na Batyżowiecką Przełęcz. Ostatnie kilka metrów bez śniegu ale za to niżej czeka nas całkiem fajny i długi zjazd.

Na przełęczy oczywiście odwieczny konflikt: „freerider” vs „człowiek gór”. Wchodzić na Gerlach i zjeżdżać w zmiękku, czy olać szczyt i zaliczyć zjazd w super warunkach. Ja tam ciśnienia na szczytowanie (przynajmniej tego rodzaju) za bardzo nie mam, Bartek jako zawodowy Przodownik Tatrzański – jak najbardziej. Na szczęście dzięki Krisowi „freeridery czyli „free-frajerzy” zwyciężają. Dzięki Krzychu!

Zjazd jest zajefajny: lekko odpuszczony śnieg, słońce, pustka i wysokie góry dookoła. Dojeżdżamy nad Batyżowiecki Staw i jako, że wcześnie jeszcze nieprzyzwoicie, decydujemy się eksplorować dalej Dolinę Batyżowiecką. Jestem tu po raz pierwszy więc mam dodatkową motywację aby zmusić swoje „nędzne ciało, roztelepane niczem po łożu madejowem” do kolejnego wyjścia w górę. Tym razem idziemy drugą odnogą Batyżowieckiej, popod ścianami Kończystej. Dzięki temu mamy dobry wgląd w masyw Gerlacha: a to pogadamy o drogach na niego, a to o żlebach z niego, a to o niefartownych partyzantach którzy w 44 roku przygrzmocili w Zadni Gerlach, że aż fragmenty samolotu Li-2 na drugą stronę grani przeleciały…

Dochodzimy wreszcie pod Kościółek. Ja zrzucam plecak, rozsiadam się wygodnie i ogłaszam, że teraz będę robił godzinne rekolekcje, a chłopaki pchani kompletnie dla mnie niewytłumaczalną ambicją prą dalej na Przełęcz koło Drąga. Dochodzą szybciutko i zaliczają mega fajny zjazd z przełęczy. Zgrzytanie moich zębów niesie się po Batyżowieckiej dość mocno.

Bartek, przechodzący o północy do klubu 30+ obmywa jeszcze ciało w Batyżowieckim Stawie (licząc, że Korona Stawów Tatrzańskiech spocznie jeszcze kiedyś na jego głowie), a my po nabożnym umyciu umęczonych stóp zasuwamy rześko do Śląskiego Domu na zasłużoną Cofolę.

Wieczorkiem przeprowadzka na polską stronę; zostawiamy narciarsko-sprzętowy depozyt w starym schronisku w Morskim Oku, a sami śpimy na parkingu w Łysej. O kolejnej już 5 rano zaczynamy poranną przebieżkę tym razem do Moka. A wszystko to dlatego, że Bartek chce sobie zrobić, że tak powiem „urodzinowego francuza”. No to w nieziemskim upale zasuwamy na Szpiglasową, gnani świadomością, że według wszelkich prognoz po godzinie 14 przywali nam deszczem. Na Szpiglasowej zaliczam lekki kryzysik, dzięki któremu zaliczam fajny samotny zjazd w stronę Piątki, a Bartko z Krisem cisną granią przez Miedziane w stronę Francuza, którym po około godzinie w fajnym stylu zjeżdżają. Spotkanie następuje na Niedźwiadku, co stanowi dobrą okazję na małą, urodzinową imprezkę ;)

Trochę foto-wspomnień:

Najpierw spacer Tatrzańską Magistralą