Staroleśnie i Jaworowo!

Staroleśnie i Jaworowo – lajtowo i krajoznawczo - 29/30 kwietnia

Pogoda tropikalna, no a iść w góry gdzieś trzeba. Najpierw z forumowym Hansem objeżdżamy cały dzień miękkie śniegi na Kasprusiu . Dobry to rozruch, a i objechać nowe Legendy się przyda. Zresztą w tym zmiękku, gdzie tu iść?

Później, już w Podspadach zgarniamy Krisa i następnego dnia idziemy Staroleśną na piwo do Zbójnickiej (no bo zmiękkk straszny i w ogóle j.w.).  Wieczorkiem Hans wraca do Kraka, a my spać, bo ambitnie nastawilismy budziki na 4 rano. Celem miały być żlebiki na Małym Lodowym ale (jak się później okazało) wobec braku śniegu i wszechogarniającego zmiękkkku urządziliśmy sobie długą i malowniczą skiturę Doliną Jaworową.

Krótka fotorelacja:

Część pierwsza – Staroleśnie

Hans i Kris zastanawiają się na co wydają 6€ zaoszczędzone podczas podejścia na Hrebeniok

Lampa jak diabli tylko, że wieje że hej!

Zasuwamy rześko na obiecanego browara…

…po którego konsumpcji jeszcze szlajfka przez Zbójnicką Kopkę…

…na szczyt której foczymy zajadle po trawie

Za to z której chwila zjazdu ciut stroma, ciut piękna i nader ulotna (czyt. zajebiście krótka)

Nisko (i szybko) przelatujący Hans…

…który zatrzymał się dopiero przy wodospadzie - kończąc fajną turę ;)

 

Humory dopisują: Krisowi...

 

...Hansowi...

...i mnie

Kolejne piwko(a) już w naszych ulubionych Podspadach kończy wielce udany dzień

 

nawet Jędrek Maciata dojechał na obiad ;)

Część druga – Jaworowo

Bladym świtem skradamy się przez śpiącą Javorinę

Wschód słońca wita nas już gdzieś w dolinie

Pierwsze półtora godzinki z nartami na plecach

 

 Ale dalej już na szczęście śniegu coraz więcej.

 Jeszcze krótka kombinacja myślowa z cyklu „a może jednak na Szeroką Jaworzyńską???”

Jednak po chwili dochodzimy do wniosku, że  tych warunkach jednak szkoda. Odpowiednia Góra musi mieć odpowiednią śniegową oprawę ;) Jeszcze przyjdzie na nas czas.

Foczymy, foczymy, gadamy, gadamy i nagle wyrasta nam przed oczami mur Jaworowych Turni

Szybka przeprawa przez potok…

…i za moment zbliżamy się już do monumentalnego muru sterczącego przed nami

Konkurs: znajdź Krisa, he, he

Nie jest to łatwe, bo człowiek taki jakiś mały przy tych ścianach

Wreszcie dochodzimy do Żabiego Stawu Jaworowego – obchodzimy go z prawej i dalej granicą cienia

Staw zaczyna pomału odmarzać

Podejście w cieniu już po twardym. Mniej więcej w tym samym czasie słyszymy śmigło i nawet przez myśl nie przechodzi nam, że dwie granie dalej rozgrywa się tragedia...

 Dochodzimy pod Lodową Przełęcz, która okazuje się być wywiana i bez śniegu. Jest już zresztą na tyle późno, że jeżeli chcemy załapać się na dobry śnieg – to najwyższy czas pomyśleć o zjeździe.

Zjeżdżamy gdzieś spod Ostrego Szczytu i  śnieg jest wyborny. Lekko odpuszczone zmrożone. Kris zasuwa na granicy światła i cienia…

Cała zresztą jazda w cieniu Jaworowych jest jakaś niesamowita

Wreszcie dojeżdżamy do Jaworowego Ogrodu…

…i wielce zasłużonego reściku

 

 

Krzyś jednak po chwili już na bojowo

 Czas zarządzić powrót – początkowo wzdłuż Jaworowego Potoku

Później szlakiem z towarzyszącym nam ciągle widokiem na Murań i przyciągającą wzrok Dolinką Śnieżną

Już w zmiękkkku wjeżdżamy w strefę drzew i kosówek…

…wśród których jako narciarscy ortodoksi wyszukujemy jakieś dziwne, hardcorowe warianty…

Które czasem kończą się niespodziankami…

Wreszcie trafiamy znów nad strumyk…

…spod którego tylko jakieś półgodzinki zasuwania po stromych kosówkach pozwala nam dostać się z powrotem na ścieżkę... Cóż, tym razem nie zaoszczędziliśmy czasu ale za to chwilę dłużej pozjeżdżaliśmy ;)

Tutaj: zwłoki po wyjściu z lasu na ścieżkę…

…która to ścieżka zdążyła w międzyczasie wiosennie zakwitnąć 

Ostatni rzut oka na kolejne, rojące się w chorych głowach cele…

…no i prawie po 10h wiosennej wyrypy żegnamy się z piękną Doliną Jaworową.

 

Aż do lata ;)

Pzdr!